Normandië 2015

We zijn nu al een paar dagen terug en belofte maakt schuld, het wordt tijd om in mijn pen te kruipen en een kort reisverslag te schrijven van het duikweekend te Normandië met onze club ADC Oudenaarde.

Vorig jaar lanceerder Dirk Dupont het idee om enkele wrakduiken te organiseren in nagedachtenis van WO II op de stranden van Normandië. Direct waren een 10-tal duikers warm voor dit concept en begon Dirk zijn zoektocht naar slaapplaats en duikcentrum. Onze “Guide de Riz” (Reis(t)leider) oftewel DéDé – nieuwe bijnaampjes voor Dirk Dupont, al weet hij het zelf nog niet – heeft schitterend werk geleverd.

Nadat iedereen de wagens gevuld had met duikmateriaal, duikflessen – er was zelf iemand die 8 persoonlijke flessen meehad, vertrouw je het duikcentrum niet Gerrit? –  en persoonlijke bagage werd de tocht aangevangen. Zo’n 450km verder, werden we vrijdag verwelkomt door onze gastheer Hans, schoonbroer van Guytje, in diens B&B te Aromanches Les Bains. Vrijdagavond was iedereen aangekomen ter plaatse en had het duikcentrum ons te kennen gegeven dat we daags nadien verwacht werden rond 08.30 uur. Onze vriendenkring (oké we gaan niet liegen) duikersgroep bestond uit Boris, Philippe, Véronique, Gregory, Henk en Kathleen (of was het Nathalie, Els, Marleen, Rita,…), Sven en Angelique, DéDé, Ben, Gerrit, Chris en Veerle.

Zaterdagmorgen stonden we allen paraat voor onze eerste duik. De schipper gaf tijdens de briefing mee dat we gingen duiken op Le Charles Elliot, een Liberty Ship, dat in 1944 vergaan is door een mijn. De buddy’s werden ingedeeld, de boten geladen en weg waren we. Een wrak dat op ongeveer 25 m diepte ligt en eigenlijk volledig tot schroot herleidt is, op enkele herkenbare stukken zoals een kanon. Wel immens mooi, waren de duizenden steenbolken, de grote kabeljauwen en congers in en rond het wrak. De zichtbaarheid was uitstekend en na een kleine 45 minuten begonnen de boeien aan de opervlakte te verschijnen. Iedereen kwam veilig en wel boven, niemand had last van zeezieke op Gregory na, die de vissen op zijn ontbijt trakteerde.

Tijdens de heentocht kreeg de Leo 4 (beide RIB’s kregen als benaming Leo 2 en Leo4) pech aan de motor tijdens de eerste duik en daardoor viel de namiddagduik van de zaterdag “in het water”. Het was nog niet zeker dat er daags nadien kon gedoken worden, dus zat er niets anders op dan terug te keren naar onze verblijfplaats. Angelique en Kathleen hadden een middagmaal voorzien met brood en spijs. Dames, jullie mogen iedere keer mee, er was meer dan genoeg keuze voor iedereen, ondergetekende dankt jullie dan ook in naam van iedereen.

Aan tafel werd besproken dat we een rustige middag tegemoet gingen met een museumbezoek bij den Hollander. Leuke en prachtige verhalen over oudstrijders en hun oude kleren, materialen en zaken van in die tijd spreken voor zichzelf. Iedereen nam de vrije tijd aan om te rusten en/of een terrasje te doen. Chris amuseerde iedereen zoals gewoonlijk met zijn mopjes en verhalen, enkel die van de kip bleef achterwege, Veerle!!! Trouwens, deze keer geen helikopterverhaal??? Nog voor het avondmaal had Dédé, onze Guide de Riz, het nieuws ontvangen dat er op zondag gewoon gedoken kon worden, de RIB was gemaakt, maar er stond regen en wind te wachten in de ochtend met uitklaring naar de middag toe.

Na een licht ontbijt voor de een zonder koffie, een zwaarder voor de ander met bakken koffie, was iedereen er klaar voor en vertrokken we in de regen opnieuw om te duiken. Deze keer stond Le Greif op het bord in het duikcentrum. Een duitse Torpedoboot die door een luchtaanval in 1944 gekelderd werd. De zee bleek niet zo kalm, het was een goed half uur varen voor de 20 km en dat bij golven van ongeveer een halve tot een meter hoog. Henk koos ervoor om aan wal te blijven, last van zeeziekte Henk, maar de rest trok als machtige zeebonken het schuimende water in. Zo machtig bleken er enkele dan toch niet te zijn. Véronique werd onwel op weg naar de duikstek, waardoor ze haar duik diende te staken. De schipper gaf zijn akkoord en iedereen kon dit prachtige wrak gaan bewonderen, ware het niet dat we al na enkele minuten een luide knal hoorden en een schokgolf door ons lijf heen voelden. Sommigen dachten direct dat er munitie geraakt was. Boris gaf aan de duikparen om zich heen om de duik te staken en naar de oppervlakte te gaan. Nog geen twee minuten later opnieuw datzelfde geluid en gevoel. iedereen wist dat er toen iets aan de hand was en we direct dienden terug te keren. Véronique haar toestand was erger geworden en de schipper besloot in spoed naar wal te varen, alwaar de hulpdiensten reeds paraat stonden. Gelukkig was Boris direct bij haar om haar bij te staan. Verder gaan we er hier niet op in, enkel nog dat ze de twee knappe redders aan wal niet gezien heeft die haar van de boot hebben gehaald. Gelukkig verliep verder alles rustig en was er geen verder incidenten.

In de namiddag konden de resterende duikers, Gerrit had het ook al opgegeven wegens zeeziekte ’s morgens, Dirk had rugpijn door de hevige golven, een rustige duik maken op de Empire Roseberry. Een Brits cargoschip dat ook in 1944 verwoest werd door een mijn. De zee die als een spiegel blonk, nauwelijks een golf te bespeuren, zodoende dat Henk zich opnieuw man genoeg voelde om mee te gaan. Daar het een ondiep wrak was, was de duiktijd hier ongeveer een uur. Door de mindere zichtbaarheid en het wrak, was iedereen het er over eens dat de eerste duik die we maakten op zaterdag, de mooiste was.

Wat onthouden we na dit weekend:
* Henk heeft nog steeds last van zeeziekte;
* Kathleen een tof madam is en dat we blij zijn haar te leren kennen;
* Gregory last heeft van zijn zeeziek vrouwtje, och excuseer, zeeziekte;
* Gerrit in de keuken geslapen heeft;
* Véronique niet aleen vissen gezien heeft, maar ook de binnenkant van een ambulance;
* Philippe bijzonder goed is in geschiedenis;
* Sven zijn jeep nu naar de zee ruikt;
* Angelique haar duikgerief meeneemt, maar haar CMAS kaartje vergeet;
* Chris toch graag die mop over die kip had vertelt, maar het uiteindelijke over een geit had;
* Veerle steeds, elke keer opnieuw, voor haar ventje klaar is om te duiken;
* Ben steeds paraat stond met kennis over openwaterduiken;
* Boris niet goed is in namen, maar wel geslaagd is als hulpverlener;
* Dirk, tja Dirk, waar was die roos nu ook alweer voor en waar is die.
Iedereen vond het geslaagd weekend, bedankt aan onze organisator die alles in goede banen geleid heeft. Bedankt een de dames van de catering. Bedankt Boris voor uw professionele aanpak en begeleiding bij het incident. Bedankt aan de instructeurs en duikleiders om enkele beginnende open-zee-duikers mee te nemen, al dan niet met buddy-lijn. Ik vond het alvast zeer geslaagd en een leuke duikersgroep, oke oke, vriendenkring. Dédé, ik ga volgend jaar met plezier terug mee.

Gregory